کتاب مقدس دارای دو دیدگاه کاملا متناقض درمورد حواریون هست که این مطلب نقدی روشن بر کتاب مقدس است. در بخشی از کتاب مقدس، عیسی مسیح ارزش والایی به حواریون بخشیده و آنان را مادر، خواهر و برادران خود معرفی می‌کند: «در جواب ایشان گفت: مادر و برادران من اینان‌اند که کلام خدا را شنیده، آن را بجا می‌آورند.» (ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، لوقا 8: 21.) و تنها آن‌ها را سزاوار درک اسرار ملکوت می‌داند: «به ایشان گفت: به شما دانستن سر ملکوت خدا عطاشده، امّا به آنانی که بیرون‌اند، همه چیز به مثل‌ها می‌شود.» ( ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، مرقس 4: 11.)

 در مقابل این تعریف و تمجید، مسیح در بخشی از کتاب مقدس به نحوی از حواریون نام می‌برد که همه‌ی این ستایش‌ها زیر سؤال می‌رود. عیسی در بخشی از سخنانش پطرس حواری بزرگ خود را شیطان خوانده و خواستار دوری او از خود می‌شود: «امّا او برگشته، پطرس را گفت: دور شو از من ای شیطان زیرا که باعث لغزش من می‌باشی، زیرا نه امور الهی را، بلکه امور انسانی را تفکّر می‌کنی!» ( ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، متی 16: 23.)